خرابکاری شیرین
خرابکاری شیرین تا دیروز هر وقت می دیدم مادری تو وبلاگش عکسی از خرابکاری فرزندش مثل ِ برگردوندن ظرف برنج کف آشپزخونه یا پاشیدن کل محتویات ظرف ادویه یا مثلا نقاشی رو در و دیوار خونه و ...گذاشته یا بدون ِ عکس حتی، شرحش داده، متعجب می شدم از اینکه چطور این صحنه های مو به تن سیخ کن (!) رو تاب آورده و چطور در اون وضعیت رفته و عکس هم انداخته
تا اینکه دیروز ...مواد اولیه ی پنکیک رو برای تدارک عصرونه گذاشتم رو اُپن و رفتم نماز بخونم، در طول نماز داشتم فکر می کردم که چرا آقا کوچولو نیومده سروقتم تا بره زیر چادرم یا بیاد و پشتم سوار شه یا حتی در بهترین وضعیت، به خدمت اتاق و کشوها برسه
تا اینکه جاتون خالی با صحنه ای که در ادامه ی مطلب اومده، روبرو شدم و ناخودآگاه اولین کاری که کردم این بود که دست به دوربین شدم برای ثبت این لحظه و البته دادن ظرف مذکور به آقاکوچولو برای تکمیل کردن تصویر این خرابکاری شیرین:)
رسیده بودم به وضعیتی که دیگه کار از کار گذشته بود و الگوهای تربیتی اعم از پرت کردن حواس و تعریف قصه و حتی بکن و نکن ِ رایج هم بی تاثیر بود و در واقع اینگونه بود که معمای بالا که خیلی وقت بود گوشه ی ذهنم مونده بود، حـــــــــل شد
مامان امیرحسین
این اتفاق هم زمانی افتاد که باباجون منزل تشریف نداشتن
حالا یه چی بگم بخندیم...وقتی رفتم و این صحنه رو دیدم یه آن خشکم زد اما نمیدونم چرا دلم میخواست بخندم اما کنترلش کردم، آقاکوچولو هم که هیچ اثری از ناراحتی تو چهرم ندید شروع کرد به خندیدن
اما هر وقت کار اشتباهی می کنه و در معرض نگاه های معنادار باباجون قرار میگیره
پشت هم تکرار می کنه ببخشید..ببخشید باباجون...ببخشید بابایی
و بعد هم اگه دوباره اندکی کم محلی ببینه از آخرین و محکمترین حربه استفاده می کنه و سریع میپره میاد بوس میکنه
میدونه که کسی نمیتونه در مقابل این یکی مقاومت کنه
