در مسیرِ ترک اعتیاد!

اصولا انسان ها وقتی در مورد خوب یا بد بودن مسئله ای و مفید یا مضر بودنش دودلند و بین عقل و نفسشان به نوعی درمانده اند..مضراتش را خوانده اند و شنیده اند و گاها دیده اند اما لذت داشتن و استفاده از آن را نیز چشیده اند..مدت ها به حذفِ کاملش  فکر کرده اند اما نتوانسته اند...به اعتقاد ِ من برای دست به کار شدن و اراده کردن، به یک نیروی محرک قوی نیاز دارند

حال می خواهد این نیروی محرک از جانب همان مسئله فوق الذکر باشد،  اینجاست که می گویند "عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد.."

بله چهارشنبه 26 شهریور که کارشناش برنامه خانواده بطور صریح از حذف کامل تلویزیون و مضراتش صحبت کرد تلنگری شد تا ترک اعتیادمان به صرفا روشن بودنش را شروع کرده و امروز پنجمین روز ترکمان است شکر خدا

امید است بتوانیم تا ترک کاملش پیش برویم.

پ.ن: رخوت و کسالتی ناشی از تماشای مداوم تلویزیون و بخصوص  آگهی های غیراستانداردش و کارتون های بعضا رعب انگیزش را هم که نادیده بگیریم و به زیانش معتقد نباشیم در این پنج شش روزه فهمیدیم که چه زمان های نابی را از دست داده ایم برای بازی کردن، دویدن، خندیدن، کتاب خواندن ...و حتی آموزش مسواک زدن:)